|
VS: Trektocht door de Vermilion Cliffs Wilderness
Op Zoek naar The Wave
.Tekst: © Paul Smit
Foto's: © Paul Smit & Mick Palarczyk
.
Samenvatting
Deze spectaculaire trektocht door het onbewoonde kernland van het Colorado Plateau gaat op zoek naar The Wave, via de Paria Canyon, Buckskin Gulch, de langste slot canyon ter wereld, en Coyote Buttes. Dat alles bevindt zich binnen het uitgestrekte, nauwelijks bekende natuurreservaat Vermilion Cliffs Wilderness, dat in schoonheid niet onderdoet voor nationale parken als de Grand Canyon, Bryce en Arches.
Fragmenten uit het artikel
In het hart van het Colorado Plateau begint het Vermilion Cliffs Wilderness Area. Een onbekend, ontoegankelijk en adembenemend mooi gebied, dat verder van de menselijke beschaving ligt dan elk ander gebied in Amerika. Hier vind je 'The Wave', het best bewaarde trekkinggeheim van de VS.
Mick en ik moeten door de Cockscomb Fault, een breuk van tachtig kilometer lengte die als een open wond door de aardkorst loopt. Dat scheelt 150 kilometer omrijden. Bij Kodachrome Basin lag nog asfalt, nu rijden we al twintig kilometer over dirtroad. De gaten worden dieper, de wasborden venijniger. Aan de horizon nadert een stofwolk. Tien minuten later stopt een groene terreinwagen naast ons. Grand Staircase - Escalante National Monument staat erop, de naam van de uitgestrekte leegte waar we doorheen rijden.
"What's up?" We leggen de parkranger uit dat we onderweg zijn naar de Paria Canyon in het Vermilion Cliffs Wilderness Area, wat nog 65 kilometer stuiteren betekent. "Is de weg verderop wel geschikt voor onze auto?" Hij loopt om de sedan heen, in gepeins verzonken aan zijn baardje trekkend. Dan legt hij zijn hand liefkozend op de motorkap. "If it's your own car, don't do it. If it's a rental, beat it up!" >>>
<<< Vijfhonderd meter van de campground verdwijnt het pad en komt de komende vijf dagen niet meer tevoorschijn. Volgens onze hikers guide moeten we de droge bedding volgen, maar nu stroomt er een rivier. Maakt niet uit. Water hadden we verwacht, alleen kilometers verderop. De wandelschoenen gaan uit, de ouwe gympen aan en behalve 's avonds bij de tent blijft dat vier dagen lang zo.
Het dal wordt snel nauwer en is omgeven door vormen en kleuren die je niet in de ruige backcountry verwacht, maar in mierzoete sprookjes. De eerste kilometer passeren we uitsluitend de kleuren wit en roze, waarna oudroze gaat overheersen, plus rood en geel in de vorm van horizontale banden. Er lijken zich verschillende beeldhouwers te hebben uitgeleefd. Lichtelijk gestoorde typen, maar met gevoel voor humor. Overhangende rotsen rusten op scheve zuilen. Sommige wanden zijn versierd met een ingewikkeld patroon van gaatjes, gaten en holtes, soms opnieuw met zuilen ertussen. En hier en daar staan gigantische teepees naast de rivier, genoemd naar hun wigwamvorm. Maar ze hebben meer weg van vrouwenborsten, inclusief tepel. Je zou er zo in bijten, want door hun roze met gele gelaagdheid verwacht je de smaak van een taart. Zou je zo'n ding op het plein voor een kunstmuseum plaatsen dan overtrof het in beroemdheid al snel de glazen piramide voor het Louvre. Hier zijn er tientallen over het landschap verstrooid. >>>
<<< Onder de zandkorsten herkennen we twee buitensporters, man en vrouw. "It's hell there. Wij trekken al ons hele leven door het Wilde Westen, we zijn wat gewend, maar even dachten we dat onze trail hier ophield. We hebben de hele middag tot borsthoogte vastgezeten in drijfzand." >>>
Buckskin Gulch
<<< "Hell of a place!" fluistert mijn wandelmaat Mick, onzeker om zich heen kijkend. Geen hel van vuur maar van duisternis. Een onderwereld, gevuld met merkwaardige kleurreflecties en dodelijke stilte. De langste slot canyon ter wereld - zo smal dat onze framerugzakken soms klem komen te zitten - blaast ons een kille, onfrisse adem in het gezicht. >>>
<<< We gaan door. Het geplons en gesop in de talloze poelen, waarvan je nooit weet hoe diep ze zijn, vormt het enige geluid. Plotseling horen we een aanzwellend gesuis. Het staat in alle boekjes en ook de ranger heeft het gezegd: de grootste angst van de wandelaar in de Vermilion Cliffs Wilderness kondigt zich aan met een gesuis, hoog en diep tegelijk. In gedachten zien we de muur van water, slib en stenen op ons afkomen. Tien meter hoog. Als je er niet in verdrinkt slaat hij je wel tegen een wand aan gruzelementen. En anders krijg je een kopstoot van de voetbalgrote kiezels die in het snelstromende water zweven, als zandkorrels in een beekje. In paniek kijken we elkaar aan: een flash flood!!! Er is geen schuilplaats, de woestijn ligt 120 loodrechte meters hogerop. Niemand heeft ooit een flood in de Buckskin Gulch overleefd. Dan zien we, acrobatisch zwenkend tussen de bochtige rotswanden, een kraai om de hoek verschijnen, zijn ruisende vleugelslag overal weerkaatsend. >>>
<<< "Ruik je dat?" "Die lucht van een draak met tandvleesproblemen?" De kraai gaat op verkenning uit. We zien hem terug aan de rand van de Cesspool, waaruit hij iets onduidelijks tevoorschijn trekt. Een grote poel met stagnerend water, rottende plantenresten en onfortuinlijke woestijndieren die in de kloof zijn gevallen. We zien ze niet, we voelen ze! Dieper nog dan in The Narrows moeten we door de slijmerige massa waden, de rugzak boven het hoofd, proberend niet te kokhalzen of te struikelen. >>>
<<< Dan arriveert Mick. Hij komt hogerop naast me zitten, overziet de reuzenschildpadden, de golf, de konische rode bergen in de verte en zwijgt.
Nieuwsgierig naar de complete tekst? Of eerst alle andere foto's bekijken?
Alle rechten voorbehouden. Elke vorm van reproductie, inclusief kopiëren of bewaren van digetale beeldbestanden of tekst, is verboden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur/fotograaf.
Deze reportage werd in OP PAD en VIVRE L'AVENTURE gepubliceerd, de belangrijkste buitensporttijdschriften van Nederland en Frankrijk.
back to top
|
Mick Palarczyk | Reportages, foto's en tekst